Czy firsekibart zmienia oblicze leczenia dny?
Firsekibart, przeciwciało monoklonalne anty-IL-1β, wykazuje wyższą skuteczność w leczeniu ostrych napadów dny moczanowej w porównaniu z etorykoksybem, co wynika z wyników badania klinicznego fazy 2 przeprowadzonego w Chinach. Globalna częstość występowania dny moczanowej, najczęstszego zapalenia stawów u dorosłych, prawdopodobnie wzrośnie o ponad 70% do 2050 roku, dotykając szacunkowo 16,2 miliona osób w samych Chinach. Choroba ta znacząco wpływa na jakość życia pacjentów, powodując częste, bolesne napady, które upośledzają mobilność, sen i wydajność pracy. Średnio pacjenci doświadczają około 5,66 napadów rocznie, z których każdy trwa około 6,1 dnia, co podkreśla pilną potrzebę opracowania skutecznych strategii leczenia.
Chociaż wytyczne zalecają terapię obniżającą poziom kwasu moczowego (ULT) do długoterminowego leczenia dny, a kolchicyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) i glikokortykosteroidy są rekomendowane jako leki pierwszego rzutu w ostrych napadach, terapie te mają istotne ograniczenia. Znaczna część pacjentów nadal doświadcza niewystarczającej ulgi w bólu lub nawracających napadów, a tolerancja stanowi problem, szczególnie u pacjentów ze współistniejącymi chorobami nerek, przewodu pokarmowego lub zaburzeniami metabolicznymi.
Napady dny moczanowej są wywoływane przez kryształy moczanu jednosodowego (MSU), które w połączeniu z wolnymi kwasami tłuszczowymi (FFA) wywołują reakcję zapalną, głównie poprzez formowanie się inflammasomu NLRP3 i aktywację interleukiny-1β (IL-1β). Napływ neutrofilów do stawu wyzwala aktywację IL-1β i kaskady zapalnej za pośrednictwem kaspazy 1. Ukierunkowane hamowanie IL-1β wykazało skuteczność w redukcji stanu zapalnego i bólu u pacjentów z dną. Kanakinumab, przeciwciało monoklonalne anty-IL-1β, zostało zatwierdzone przez EMA w 2013 roku i FDA w 2023 roku do leczenia napadów dny u pacjentów, którzy nie reagują na standardowe leczenie, jednak nie jest jeszcze zatwierdzony w Chinach.
Jak zaprojektowano badanie kliniczne?
Firsekibart (wcześniej genakumab) jest pierwszym w pełni ludzkim przeciwciałem monoklonalnym anty-IL-1β, które ukończyło badanie kliniczne fazy 3 u chińskich pacjentów z ostrymi napadami dny. W badaniu porównawczym z betametazonem wykazał on nie gorszą skuteczność w łagodzeniu ostrego bólu i przewagę w zmniejszaniu ryzyka nawrotów napadów w ciągu 12 tygodni, wspierając jego potencjał jako alternatywnej opcji terapeutycznej.
W opisywanym badaniu fazy 2 uczestniczyło 125 pacjentów z 37 ośrodków w Chinach, z których 123 otrzymało leczenie (61 firsekibart, 62 etorykoksyb). Pacjenci byli dorośli (18-75 lat), z BMI ≤ 40 kg/m² i zdiagnozowaną dną według kryteriów ACR/EULAR z 2015 roku. Wymagano co najmniej 2 napadów dny w ciągu poprzednich 12 miesięcy, z aktualnym napadem występującym w ciągu 3 dni przed badaniem przesiewowym i wyjściowym wynikiem bólu ≥ 50 mm w skali VAS dla stawu docelowego. Pacjenci przyjmujący stabilną dawkę ULT przez ≥ 14 dni przed randomizacją musieli utrzymać ten sam schemat przez co najmniej 12 tygodni, chyba że konieczne były dostosowania z powodu nietolerancji, niewystarczającej skuteczności lub niepowodzenia w osiągnięciu docelowego poziomu kwasu moczowego w surowicy.
Kluczowe kryteria wykluczenia obejmowały obecność schorzeń, które mogłyby zakłócać ocenę stawów, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, infekcyjne lub septyczne zapalenie stawów oraz wtórna dna. Wykluczono pacjentów, którzy nie tolerowali etorykoksybu lub nie reagowali na niego w leczeniu napadów dny. Niedozwolone było stosowanie NLPZ, glikokortykosteroidów, opioidów, leków immunosupresyjnych lub innych leków przeciwbólowych w odpowiednim okresie wymywania przed randomizacją.
Pacjenci byli randomizowani 1:1 do otrzymania pojedynczego wstrzyknięcia podskórnego firsekibartu 200 mg lub doustnego podawania etorykoksybu 120 mg raz dziennie do momentu remisji bólu (wynik VAS ≤ 20 mm) lub nietolerancji leczenia, przez maksymalnie 8 dni. Etorykoksyb, selektywny inhibitor cyklooksygenazy-2 (COX-2), został wybrany jako aktywny komparator ze względu na korzystny profil tolerancji w porównaniu z indometacyną i diklofenakiem oraz obecne zalecenia jako leczenie pierwszego rzutu dny w Chinach. W przypadku nawrotu napadu można było podać pojedynczą dawkę 200 mg firsekibartu, z minimalnym odstępem 14 dni między wstrzyknięciami. Pacjenci początkowo przydzieleni do grupy etorykoksybu, którzy później otrzymali firsekibart po nawrocie, zostali sklasyfikowani jako “osoby przechodzące z etorykoksybu na firsekibart”.
Podczas badania przesiewowego badacze identyfikowali stawy wykazujące oznaki ostrego napadu dny (ból, obrzęk, zwiększona temperatura skóry). Staw z najwyższą intensywnością bólu w skali VAS 0-100 mm został wyznaczony jako staw docelowy przez badacza. Jeśli wiele stawów miało taki sam najwyższy wynik, wybór był oparty na obrzęku i temperaturze skóry. Wszystkie oceny skuteczności były oparte na stawie docelowym.
Jakie efekty przynosi terapia?
Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana wyjściowego wyniku bólu stawu docelowego w skali VAS po 72 godzinach od leczenia. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały redukcję bólu po 6, 24 i 48 godzinach oraz 7 dniach po leczeniu; czas do 50% redukcji; czas do osiągnięcia VAS ≤ 30 i ≤ 10 mm; częstość nawrotów i czas do nawrotu; oraz użycie leczenia ratunkowego. Ze względu na fundamentalne różnice w profilach farmakokinetycznych i czasie trwania leczenia między firsekibartem a etorykoksybem, należy zauważyć, że porównanie 12-tygodniowego nawrotu napadu było raczej eksploracyjne niż potwierdzające.
Analiza podgrup pierwszorzędowego punktu końcowego została przeprowadzona według wyjściowego wyniku VAS (50,0 ≤ VAS < 70,0 mm lub 70,0 ≤ VAS ≤ 100,0 mm), BMI (< 28 lub ≥ 28 kg/m²), masy ciała (< 75 lub ≥ 75 kg) oraz stosowania ULT na początku badania (tak lub nie).
Wyjściowe dane demograficzne i charakterystyka choroby były ogólnie porównywalne między grupami. Większość pacjentów stanowili mężczyźni (firsekibart, 98,4%; etorykoksyb, 100,0%; 1 pacjentka włączona do grupy firsekibartu), ze średnim (SD) wiekiem 41,2 (11,0) i 40,2 (11,7) lat, oraz średnim (SD) BMI 26,6 (4,1) i 27,3 (3,3) kg/m², odpowiednio. Mediana (Q1, Q3) czasu trwania dny była podobna: 80,0 (43,8, 127,5) miesięcy w grupie firsekibartu i 80,2 (43,0, 123,2) miesięcy w grupie etorykoksybu. Częstość występowania wcześniejszych napadów w poprzednim roku była również porównywalna między grupami firsekibartu i etorykoksybu: 39,3% versus 50,0% doświadczyło 3-5 napadów, 29,5% versus 24,2% doświadczyło 6-12 napadów, a 11,5% versus 6,5% doświadczyło > 12 napadów, odpowiednio. Częstość występowania guzków dnawych była podobna między grupami firsekibartu (31,1%) i etorykoksybu (33,9%).
Choroby współistniejące były częste w obu grupach (firsekibart, 95,1%; etorykoksyb, 88,7%), najczęściej zaburzenia metaboliczne i żywieniowe (77,2% ogółem), głównie hiperlipidemia, hipertrójglicerydemia i hipercholesterolemia (> 10% pacjentów), oraz choroby układu wątrobowo-żółciowego (38,2% ogółem), głównie stłuszczenie wątroby (> 10%). Inne częste choroby współistniejące (> 10%) obejmowały kamienie nerkowe, niewydolność nerek i nadciśnienie tętnicze.
Wyniki wykazały, że po 72 godzinach od leczenia średnia zmiana w skali VAS wyniosła -54,37 mm w grupie firsekibartu i -43,46 mm w grupie etorykoksybu, z różnicą leczenia -10,91 mm (95% CI -18,11, -3,72). Górna granica 95% CI dla różnicy leczenia była poniżej 10 mm marginesu non-inferiority, wskazując na nie gorszą skuteczność firsekibartu w porównaniu z etorykoksybem. Ponieważ górna granica była również poniżej 0 mm, firsekibart był statystycznie lepszy od etorykoksybu w redukcji bólu po 72 godzinach. Te wyniki były spójne we wszystkich podgrupach zdefiniowanych przez wyjściowy wynik VAS, BMI, masę ciała i stosowanie ULT.
Mediana czasu do ≥ 50% redukcji wyniku bólu w skali VAS wyniosła 2,0 dni (95% CI 2,0, 3,0) w grupie firsekibartu i 4,0 dni (95% CI 3,0, 4,0) w grupie etorykoksybu, z HR 1,66 (95% CI 1,14, 2,43). W ciągu 7 dni od podania firsekibartu, 96,7% pacjentów osiągnęło ≥ 50% poprawę, w porównaniu do 85,5% w grupie etorykoksybu. Mediana czasu do osiągnięcia wyniku VAS ≤ 30 mm wyniosła 3,0 dni (95% CI 2,0, 3,0) przy firsekibarcie i 4,0 dni (95% CI 4,0, 8,0) przy etorykoksybie (HR: 1,57 [95% CI 1,07, 2,31]). W 7. dniu 95,1% i 85,5% pacjentów w grupach firsekibartu i etorykoksybu, odpowiednio, osiągnęło ten próg. Podobny trend zaobserwowano dla mediany czasu do osiągnięcia wyniku VAS ≤ 10 mm (5,0 dni [95% CI 3,0, 8,0] vs. 8,0 dni [95% CI 6,0, 9,0], odpowiednio) (HR: 1,38 [95% CI 0,93, 2,06]).
Firsekibart opóźnił medianę czasu do pierwszego nowego napadu w okresie 12 tygodni w porównaniu z etorykoksybem (nie osiągnięto [NR] vs. 28,0 dni [95% CI 21,0, 52,0], odpowiednio). Ryzyko nowego napadu było zmniejszone o 94% przy stosowaniu firsekibartu w porównaniu z etorykoksybem (HR: 0,06 [95% CI 0,02, 0,18]). Odsetek pacjentów doświadczających ≥ 1 nowego napadu w ciągu 12 tygodni wyniósł 6,6% przy firsekibarcie versus 66,1% przy etorykoksybie. Leczenie ratunkowe było stosowane przez 3,3% pacjentów w grupie firsekibartu, w porównaniu do 17,7% w grupie etorykoksybu.
Jak oceniono bezpieczeństwo terapii?
Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (TEAE) zgłoszono u 77,0% pacjentów w grupie firsekibartu, 51,6% w grupie etorykoksybu i 61,0% wśród osób, które przeszły z etorykoksybu na firsekibart. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (TRAE) wystąpiły u 54,1%, 21,0% i 48,8% pacjentów w tych grupach, odpowiednio. Podczas badania wystąpiły dwa poważne zdarzenia niepożądane (SAE): jeden przypadek choroby Parkinsona w grupie firsekibartu i jeden przypadek złamania kości łokciowej i promieniowej po upadku w grupie etorykoksybu. Oba zostały uznane za niezwiązane z leczeniem i żaden nie spowodował przerwania leczenia lub wycofania z badania. Nie wystąpiły zgony ani przerwania związane z TEAE.
Najczęstsze TEAE w grupie firsekibartu to hipertrójglicerydemia (42,6%), hipercholesterolemia (13,1%) i zakażenie górnych dróg oddechowych (11,5%). Większość przypadków hipertrójglicerydemii i hipercholesterolemii była związana z leczeniem (32,8% i 11,5%), podczas gdy żaden przypadek zakażenia górnych dróg oddechowych nie był. W grupie etorykoksybu najczęstsze TEAE to hipertrójglicerydemia (17,7%), zwiększenie poziomu ALT (9,7%) i hipercholesterolemia (8,1%). Większość TEAE nie była związana z leczeniem: hipertrójglicerydemia związana z leczeniem wystąpiła u 4,8% pacjentów, a zwiększenie poziomu AST, zwiększenie poziomu ALT i hipercholesterolemia każde u 1,6% pacjentów. Wśród osób, które przeszły z etorykoksybu na firsekibart, najczęstsze TEAE to hipertrójglicerydemia (22,0%), zwiększenie poziomu AST (17,1%) i zwiększenie poziomu ALT (14,6%).
Zdarzenia niepożądane stopnia ≥ 3 wystąpiły u 21,3% pacjentów otrzymujących firsekibart, 8,1% otrzymujących etorykoksyb i 14,6% wśród osób, które zmieniły lek. Zdarzenia związane z leczeniem stopnia ≥ 3 zaobserwowano u 11,5% pacjentów leczonych firsekibartem, wszystkie hipertrójglicerydemia, i u 12,2% osób, które zmieniły lek, głównie z powodu zwiększonego poziomu trójglicerydów we krwi. W grupie etorykoksybu nie wystąpiły zdarzenia niepożądane związane z leczeniem stopnia ≥ 3. Większość zdarzeń niepożądanych stopnia ≥ 3 ustąpiła lub się poprawiła.
Zwiększone poziomy trójglicerydów zaobserwowano u 19,7% pacjentów w grupie firsekibartu i 16,1% w grupie etorykoksybu. Wśród osób, które zmieniły lek, podwyższenia zgłoszono u 14,6% do 8. dnia i 17,1% do 12. tygodnia. Zwiększone poziomy cholesterolu zaobserwowano u 19,7% pacjentów w grupie firsekibartu, 12,9% w grupie etorykoksybu i 4,9% w 8. dniu oraz 7,3% w 12. tygodniu wśród osób, które zmieniły lek. Nie zaobserwowano innych klinicznie znaczących różnic między grupami w parametrach laboratoryjnych, badaniach fizykalnych lub oznakach życiowych.
Wśród 102 pacjentów w zestawie immunogenności, 13 (12,7%) miało pozytywny wynik na przeciwciała przeciwlekowe (ADA) (miana: 20-2560). Pięciu pacjentów (4,9%) miało pozytywny wynik ADA przed podaniem firsekibartu, a 12 (11,8%) miało pozytywny wynik ADA po podaniu dawki. Ośmiu pacjentów (7,8%), którzy mieli negatywny wynik ADA przed podaniem, uzyskało pozytywny wynik ADA po podaniu dawki. Jeden pacjent (1,0%) miał pozytywny wynik na przeciwciała neutralizujące zarówno przed, jak i po podaniu. Żaden z pacjentów z pozytywnym wynikiem ADA po podaniu nie doświadczył zagrożeń bezpieczeństwa.
W grupie firsekibartu 12 pacjentów (19,7%) miało pozytywny wynik ADA, z czego czterech (6,6%) miało pozytywny wynik przed leczeniem, a 11 (18,0%) miało pozytywny wynik po leczeniu; ośmiu pacjentów (13,1%) uzyskało pozytywny wynik ADA po podaniu dawki. Żaden pacjent w tej grupie nie miał pozytywnego wyniku na przeciwciała neutralizujące. W grupie osób, które przeszły z etorykoksybu na firsekibart, jeden pacjent (2,4%) miał pozytywny wynik zarówno na ADA, jak i przeciwciała neutralizujące przed podaniem firsekibartu (miano ADA 2560). Po podaniu dawki miano ADA zmniejszyło się do 320, z negatywnym wynikiem na przeciwciała neutralizujące podczas wizyty kontrolnej.
Jakie są ograniczenia badania?
Rosnąca częstość występowania dny moczanowej w Chinach, w połączeniu z ograniczonymi opcjami leczenia dla pacjentów niekwalifikujących się do konwencjonalnych schematów przeciwzapalnych, podkreśla potrzebę alternatywnych terapii ostrych napadów dny. W omawianym badaniu fazy 2, firsekibart 200 mg wykazał zarówno nie gorszą skuteczność, jak i statystyczną przewagę nad etorykoksybem w redukcji bólu stawu docelowego w ciągu 72 godzin. Ulga w bólu była szybka i trwała, a częstość występowania nowych napadów była niższa w grupie firsekibartu, przy zachowaniu korzystnego profilu tolerancji. Wyniki te sugerują, że podskórny firsekibart może oferować skuteczną opcję leczenia dla pacjentów z częstymi napadami dny, zapewniając alternatywę w postaci pojedynczego wstrzyknięcia podskórnego w porównaniu z wielokrotnym dawkowaniem doustnym.
Firsekibart celuje w IL-1β, kluczową cytokinę w kaskadzie zapalnej dny i innych chorób autozapalnych. Jego mechanizm działania jest podobny do kanakinumabu, przeciwciała anty-IL-1β zatwierdzonego do leczenia napadów dny. W obecnym badaniu większe redukcje bólu stawu docelowego zaobserwowano przy stosowaniu firsekibartu w porównaniu z etorykoksybem we wszystkich predefiniowanych podgrupach, w tym w zależności od wyjściowego wyniku VAS, BMI, masy ciała i stosowania ULT. Wskazuje to, że firsekibart może zapewniać konsekwentną ulgę w bólu stawu docelowego w napadach dny w różnych profilach klinicznych; jednak dalsze analizy podgrup uwzględniające historię choroby mogą być pouczające.
Chociaż częstość nawrotów napadów w 12. tygodniu była niższa w grupie firsekibartu (badanie eksploracyjne), może to być częściowo spowodowane znacznie dłuższym okresem półtrwania firsekibartu (439-654 godziny) w porównaniu z etorykoksybem (około 20 godzin). Dodatkowo, obecne wytyczne ACR/EULAR zalecają 3-6-miesięczny kurs jednoczesnej profilaktyki przeciwzapalnej z kolchicyną lub NLPZ podczas rozpoczynania ULT, czego nie zastosowano w obecnym badaniu. Ten punkt końcowy należy zatem interpretować z ostrożnością, a przyszłe badania z odpowiednimi długoterminowymi komparatorami (np. codzienne małe dawki kolchicyny lub naproksenu) będą wymagane do pełnej oceny potencjału firsekibartu w zapobieganiu napadom.
Firsekibart był ogólnie dobrze tolerowany w obecnym badaniu, bez nowych sygnałów bezpieczeństwa: chociaż 77,0% leczonych pacjentów doświadczyło TEAE, żaden nie doprowadził do przedwczesnego przerwania leczenia lub wycofania z badania, a jedyny poważny TEAE nie był związany z leczeniem. Niższa częstość występowania TEAE i TRAE zgłaszana w grupie etorykoksybu wymaga kontekstowej interpretacji. Znaczna część pacjentów leczonych etorykoksybem (66,1%) przeszła na leczenie firsekibartem z powodu nowego napadu, co skróciło ich okno obserwacji bezpieczeństwa. Ta różnica w ekspozycji prawdopodobnie przyczyniła się do niepełnego 12-tygodniowego zbierania danych bezpieczeństwa dla etorykoksybu, potencjalnie prowadząc do niedoszacowania jego długoterminowego profilu AE.
Najczęstsze TEAE obserwowane wśród wszystkich pacjentów w obecnym badaniu to hipertrójglicerydemia i hipercholesterolemia, zgodne z wysoką częstością występowania współistniejących chorób metabolicznych u pacjentów z dną. Hipertrójglicerydemia obserwowana w tym badaniu była w dużej mierze zgodna z podstawowymi zaburzeniami metabolicznymi w badanej populacji, gdzie dyslipidemia jest częstym schorzeniem współistniejącym związanym z dną. Większość zdarzeń była łagodna, przejściowa i nie wiązała się z żadnymi klinicznie istotnymi sygnałami laboratoryjnymi lub bezpieczeństwa, sugerując, że mogą być związane z leczeniem.
W grupie firsekibartu hipertrójglicerydemia występowała głównie u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami metabolicznymi/żywieniowymi, odzwierciedlając wrodzoną predyspozycję tej populacji do nieprawidłowości lipidowych. Co ważne, wiele z tych zdarzeń ustąpiło samoistnie bez interwencji farmakologicznej, przy czym żadne nie postępowało do ostrego zapalenia trzustki lub innych poważnych powikłań. Nieprawidłowości wątrobowe, w tym podwyższenie poziomu transaminaz, zgłaszano u pacjentów otrzymujących kanakinumab. W obecnym badaniu częstość występowania zdarzeń wątrobowych w grupie firsekibartu była niska i porównywalna z grupą kontrolną etorykoksybu. W szczególności, związane z leczeniem zwiększenie poziomu AST wystąpiło u 4,9% versus 1,6% pacjentów w grupach firsekibartu i etorykoksybu, odpowiednio, z podobnymi wskaźnikami dla związanego z leczeniem zwiększenia poziomu ALT (4,9% vs. 1,6%).
Częstość występowania zakażeń górnych dróg oddechowych w obecnym badaniu była wyższa niż wcześniej zgłaszana dla kanakinumabu (3,7%). Ponieważ badanie kanakinumabu przeprowadzono między 2008 a 2009 rokiem, a obecne badanie przeprowadzono między 2023 a 2024 rokiem, czas badania może wyjaśniać zwiększoną częstość występowania zakażeń górnych dróg oddechowych, odpowiadającą ogólnemu wzrostowi częstości infekcji dróg oddechowych zgłaszanych w Chinach od początku pandemii COVID-19.
Podawanie przez wstrzyknięcie podskórne może potencjalnie prowadzić do reakcji w miejscu wstrzyknięcia (ISR), które są wymienione jako bardzo częste (częstość ≥ 1/10) w etykiecie EMA dla kanakinumabu. Jednak w tym badaniu częstość występowania ISR u pacjentów otrzymujących firsekibart była niska (1,6%), wskazując na korzystny profil bezpieczeństwa w odniesieniu do takich zdarzeń. Łącznie wyniki te sugerują, że firsekibart zapewnia dobrze tolerowaną opcję leczenia w praktyce klinicznej.
Badanie ma kilka ograniczeń. Po pierwsze, otwarty projekt mógł wprowadzić błąd raportowania, szczególnie w subiektywnych ocenach bólu. Głównym uzasadnieniem przyjęcia projektu otwartego było to, że to badanie fazy 2 miało na celu wygenerowanie wstępnych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa, aby kierować projektowaniem większych badań potwierdzających, a nie dostarczanie ostatecznych wniosków. Zgłoszono, że interwencje oparte na wstrzyknięciach (np. wstrzyknięcia dostawowe, wstrzyknięcia podskórne i akupunktura) są związane z wyższymi odpowiedziami na placebo w porównaniu z doustnymi placebo, prawdopodobnie ze względu na zwiększone oczekiwania pacjentów. Różne drogi podawania między podskórnym firsekibartem a doustnym etorykoksybem mogły zatem wpłynąć na obserwowaną przewagę skuteczności. W przyszłych badaniach planujemy rozważyć projekt podwójnie ślepej próby, aby zminimalizować błędy związane z drogą podania.
Dodatkowo, ze względu na wyższą częstość występowania dny wśród pacjentów płci męskiej, większość pacjentów włączonych do tego badania stanowili mężczyźni. Dalsze badania z większą wielkością próby są uzasadnione, aby ocenić możliwość uogólnienia tych wyników na szerszą populację pacjentów, w różnych demografiach i warunkach chorobowych. Potrzebne są większe badania z dłuższym okresem obserwacji, aby potwierdzić te ustalenia i ocenić długoterminowe wyniki, w tym nawroty napadów i bezpieczeństwo w czasie.
Podsumowując, firsekibart wykazał szybszą ulgę i większe redukcje bólu stawu docelowego w porównaniu z etorykoksybem u pacjentów z częstymi napadami dny. Zmniejszył również ryzyko nawrotu dny przy zachowaniu korzystnej tolerancji. Wyniki te potwierdzają jego potencjał jako dodatkowej opcji leczenia w tej populacji pacjentów.
Podsumowanie
Firsekibart, przeciwciało monoklonalne anty-IL-1β, zostało przetestowane w badaniu klinicznym fazy 2 w Chinach na 125 pacjentach z ostrymi napadami dny moczanowej. Badanie wykazało, że pojedyncze wstrzyknięcie podskórne firsekibartu 200 mg jest skuteczniejsze niż standardowa terapia etorykoksybem w redukcji bólu. Po 72 godzinach od podania leku średnia zmiana w skali VAS wyniosła -54,37 mm w grupie firsekibartu wobec -43,46 mm w grupie etorykoksybu. Firsekibart znacząco zmniejszył ryzyko nawrotu napadów w ciągu 12 tygodni o 94% w porównaniu z etorykoksybem. Lek był dobrze tolerowany, a najczęstsze działania niepożądane obejmowały hipertrójglicerydemię i hipercholesterolemię. Wyniki badania sugerują, że firsekibart może stanowić skuteczną alternatywę terapeutyczną dla pacjentów z częstymi napadami dny moczanowej, oferując wygodne dawkowanie w postaci pojedynczego wstrzyknięcia podskórnego.
